Het bericht….
Het begint met de shock: Sorry, maar door de economische omstandigheden kunnen we jullie contracten niet meer verlengen en worden projecten niet doorgestart. Spijtige gezichten bij mijn twee bazen, openvallende monden bij mij en mijn collega’s.
Ik voel me dan nog heel rustig. Ik heb een goed netwerk, zit al een klein beetje in de flow van werkzoeken omdat er al ‘ander werk’ langs was gekomen, en daarbij, ik heb recht op een lange WW.
Toch knaagt het al vanaf het begin. Mijn oud-collega’s zijn rond de dertig, nog niet eens veertigers en ik ben al bijna 52 jaar. Ik had net een groep werkzoekenden 50+ begeleid die steeds beter aan de slag gingen maar toch hadden ze na 3 maanden nog geen baan gevonden. Hoog opgeleid maar te oud op de arbeidsmarkt? Ik weet wat het standaard beeld is van 50plussers: star, veeleisend, niet met de tijd meegegaan en te duur. Ik was zelf als trainer het tegenovergestelde voorbeeld voor mijn groep. Zelfde leeftijd maar op de hoogte van alle Social Media én professioneel gebruiker van LinkedIn en Twitter, specialist in Networkshops. Mijn basisoptimisme zei: ik kom er wel, ik ben er altijd gekomen dus nu ook. Mijn vrienden en familie zeggen dat ook. Ach jij komt er wel, is toch altijd goed gegaan? Nou dan!
Wie zit er op mij te wachten?
Ja maar, knaagt het van binnen, ik ben ook nog nooit zo oud geweest en me zo bewust van mijn positie. Zit er wel iemand op mij te wachten? Het slechtste gevoel, paniek, slaat toe. Het verlamt en slaat mijn hoop tot moes. Mijn oud-collega’s chillen en ‘vinden wel wat’ terwijl ik zit te panieken.
Rust creëer ik door werk, vrijwilligerswerk in dit geval. In de laatste vakantieweek van mijn oude baan meld ik me aan als vrijwilliger bij het IFFR. Ik ga voor het filmfestival werken! Dat is gewoon keihard werken en keihard films kijken, geen tijd voor iets anders in het hoofd. Op de laatste vrijwilligersdag vinden mijn voeten de grond weer en knaagt het weer. Dus vraag ik een medevrijwilliger naar haar werk. Dat doe ik normaal vrij snel maar ik was het nu enorm aan het vermijden, ik was namelijk aan het ‘genieten’. Ze vertelde dat ze werkt als HR manager bij een groot havenbedrijf. En voor het eerst zei ik de legendarische woorden: Dan heb ik jou nodig, kan jij mij helpen?
Het maakte iets nieuws in mij wakker, namelijk dat ik om hulp kon vragen. Er waren maar twee antwoorden mogelijk, ‘ja’ of ‘nee’. Nou, eerlijk, er zijn drie mogelijkheden, er is ook ‘ik ga voor je opletten’. Ik ben over mijn zelf gecreëerde drempel gestapt en heb om hulp gevraagd. Het is één van de moeilijkste dingen, voor mij, en voor veel mensen die ik ken. Heel specifiek om hulp vragen.
Twee van mijn oud-collega’s hebben werk gevonden. Ik drukte ze, mijn voeten nog steeds over die drempel, op het hart om mij mee te nemen als de kans er was. Op functies die ik vond, die precies pasten en waar ik per brief op reageerde werd ik alsnog afgewezen.
Netwerken
Mijn paniek bleef gewoon knagend aanwezig en tegelijk maakte ik een plan. Wie wil ik waarover spreken. Hoe vreemd is het dat ik mensen in mijn workshops kan overtuigen meteen actie te nemen, contacten te hernieuwen en hun vraag helder te hebben, en me zelf zo te verschuilen achter, ja wat eigenlijk? Achter mijn ‘ik heb geen hulp nodig, ik rooi het zelf wel’ houding?
Dus de actie was, mijn netwerk uit te werken zoals ik dat in mijn eigen workshops aangeef. Maak het inzichtelijk en voeg toe waar je de betreffende personen in je netwerk specifiek om kan vragen. Geen vraag om werk, want dat hebben ze niet. Vraag om hun contacten, vraag om aanprijzingen van jezelf aan iemand in het netwerk van iemand anders. Prachtige zin, lees die twee keer en je snapt wat ik bedoel. Mijn oud-collega had een gesprek voor een baan terwijl ze al bijna elders was aangenomen. Ze noemde mijn naam. Die contactpersoon Linkte met mij en de rest is geschiedenis. Binnen een maand nieuw werk!
Nergens kwam mijn leeftijd ter sprake trouwens. Ik maakte het zelf bespreekbaar, maar er ging geen wenkbrauw omhoog, ze vond het geen issue. Ik ben gestart als sollicitatietrainer en -coach bij een gemeente. Want eenmaal met de juiste mensen in gesprek kan ik mezelf uitstekend presenteren, vertellen dat ik wil waarmaken wat ik beloof en waar ik in geloof.
